സ്നേഹമണ്ഡൂകം.

.

ഒരു തവള എങ്ങനെ മനസ്സിനകത്ത് സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതീകമായി വന്നു എന്നത് ഈ അടുത്തിടെ വരെ അത്ഭുതമായി തോന്നിയിരുന്നു. പ്രവാസ കാലങ്ങളിൽ അവധി എപ്പോഴും ഞാൻ അനുഭവിക്കുക മഴക്കാലങ്ങളിലാണ്‌. അപ്പോഴെല്ലാം ഞങ്ങളുടെ മച്ചിലും മണ്ടകങ്ങളിലും വിവിധ ഇനങ്ങളിലുള്ള തവളകൾ അതിഥികളൊ സ്ഥിര താമസക്കാരൊ ആയി വിലസിയിരുന്നു. അവർക്ക് അന്നന്നുള്ള ആഹാരം കണ്ടെത്താൻ അധികം പ്രയാസപ്പെടേണ്ടിയിരുന്നില്ല. മനുഷ്യരെ പോലെ സ്വരുക്കൂട്ടി വെക്കുന്ന സ്വഭാവവും പ്രകൃതിയും അല്ലല്ലോ അവരുടേത്?.ആയതിനാൽ ഞങ്ങൾ അവയെ യഥേഷ്ടം വിഹരിക്കാൻ അനുവദിച്ചു. അവർ റ്റ്യൂബ് ലൈറ്റിന്റേയും,സി എഫ് എൽ ബൾബിന്റേയും വെട്ടത്തിൽ സന്തോഷത്തോടെ വിഹരിക്കയും ചെയ്തു. കൂട്ടത്തിൽ ഒരുത്തൻ അതായത് ഒരു പച്ചത്തവള ഞങ്ങളുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്കും ഒളി കണ്ണെറിഞ്ഞ് ഞങ്ങളുടെ മണിയറയിൽ അധിനിവേശം നടത്തി സ്ഥിരതാമസം ഉറപ്പിച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ കുറുമ്പുകൾ അതിരു കടക്കുമ്പോൾ ഒന്നു മുക്രയിട്ട് തന്റെ സാന്നിധ്യം അറിയിക്കും.

“പോക്രോം,....പോക്രോം”.

അത് കേട്ടാൽ എന്റെ ഭാര്യ പൊട്ടിച്ചിരിക്കും.

“ഈ ദുനിയാവില്‌ എന്തൊക്കെ തരം ജീവികളുണ്ട് സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതീകങ്ങളായി,ഒരു പോക്കാച്ചി തവളയാണൊ പടച്ചോനെ ഞങ്ങടെ മുഹബ്ബത്തിന്റെ ചിഹ്നം. എന്തിനാടോ മരമാക്രി താനെന്റെ സ്വകാര്യതയിൽ വന്ന് മുക്രയിടുന്നത്“.

പിന്നെ, പിന്നെ എവിടെ ‘പോക്രൊം’ കേട്ടാലും അവൾ ചിരിക്കും.ഞാനും ചിരിക്കും മിഴിങ്ങസ്യ ?!!.

കാലങ്ങൾ സാക്ഷിയായി പിന്നെ ആ പച്ചത്തവള സ്നേഹത്തിന്റെ ചിഹ്നമായ ആ ‘വട്ട്’(ലൗ ചിഹ്നം) പിടിച്ച് ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹമണ്ഡൂകമായി മാറി.

പണ്ട് കുഞ്ഞുന്നാളിൽ തൊടിയിലെ നീർ ചാലിൽ നിറയെ തവളപ്പൂട്ടലുകൾ (തവളക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ) ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിനെ തോർത്തിൽ എടുത്ത് കുപ്പിയിലെ വെള്ളത്തിൽ ഇട്ടു വയ്ക്കും. ഉമ്മയുടെ ശകാരം കേൾക്കുമ്പോൾ വീണ്ടും ചാലിൽ തന്നെ കൊണ്ടിടും. തവളയെ പിടിച്ചാൽ കയ്യിൽ ചൊറി വരും എന്നൊരു വിശ്വാസം അന്നൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു.ഒരു പക്ഷെ, പാപം ചെയ്യുന്നത് തടയാനുള്ള സൂത്രവുമായിരിക്കണം.

അവധികൾ അനവധി കഴിഞ്ഞു പോയെങ്കിലും മാക്രി എന്നും മുരടനക്കി ‘ഞാനിവിടെ ഉണ്ടേ’ എന്ന് അറിയിക്കും.അപ്പോഴും ഭാര്യ പൊട്ടിച്ചിരിക്കും.

അങ്ങിനെ വർഷങ്ങൾ പലതും കഴിഞ്ഞു , ഞാനെന്ന പ്രവാസി നാട്ടുവാസി ആയി.കൊച്ചിയിലെ ഫ്ലാറ്റിൽ അഛിയില്ലാതെ സസുഖം വാഴുകയായിരുന്നു.

‘നിങ്ങളങ്ങനെ സുഖിക്കണ്ട’ എന്ന്പറഞ്ഞ് അഛിയിതാ പെട്ടിയും കിടക്കയുമായി.

‘ഹൊ..എന്റെ സ്വസ്ഥത നശിച്ചല്ലൊ തമ്പുരാനെ’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അവളേം കൂട്ടി അകത്തേക്ക് കടക്കുമ്പോഴതാ ഒരു മരമാക്രി പോക്രോം...പോക്രോം...ഇത് കേൾക്കേണ്ട താമസം ദേ ലവൾ വലിയവായിൽ ചിരിയോട് ചിരി. എനിയ്ക്ക് ശെരിയ്ക്കും ദേഷ്യം വന്നു ഒപ്പം അത്ഭുതവും..!!.ഇത്ര നാളും ഇല്ലാത്ത മാക്രി നീ എവിടെ നിന്നു വന്നു?.അപ്പോഴും നിറുത്താതെ ചിരിക്കുന്ന ഭാര്യയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. ‘നീ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ചിരിക്കണെ.എപ്പോഴും ഈ പോക്രോം കേട്ടാൽ ഇങ്ങ്നെ തന്ന്യാണല്ലോ?.എനിയ്ക്കിപ്പൊ അറിയണം എന്താ കാരണം ന്ന്’.

‘ഓ അതാണൊ?.നിങ്ങടെ കൂർക്കം വലിയും തവളയുടെ പോക്രാം ഒരു പോലെയാ. ’

‘ങ്ങേ’.