കന്യക..

പെണ്ണെ,

നീയെന്റെ കന്യക..

നാണമില്ലാതെ നീ

ആടിത്തിമിർത്തപ്പോൾ..!

രംഗബോധമില്ലാത്ത

തേവിടിശ്ശിയെന്നു വിളിച്ചു.

പിന്നെ നീവന്ന്

പായാരം പറഞ്ഞ്,

എണ്ണിപ്പെറുക്കി,

പതം പറഞ്ഞ്,

ചിണുങ്ങിക്കരഞ്ഞപ്പോൾ -

നിന്റെ അശ്രുബിന്ദുക്കളതേറ്റു വാങ്ങി

കണിവെച്ചു തൊഴുതു നിന്നു

പടിഞ്ഞാറ്റിലെ മുരിങ്ങമരം.

പറഞ്ഞില്ല ഞാൻ

പിന്നെ, അരുതാത്തതൊന്നും.

അന്നൊരു വേറ്റലം

ഉന്മത്തനായി നിന്റെ

അംഗവടിവിലുമ്മ വെച്ചപ്പോൾ

തകർന്നതെന്റെ ഹൃദയമായിരുന്നു.

എന്തേ..നീ മടിച്ച്... മടിച്ച്..?

എനിക്ക് നിന്റെ പൊട്ടിച്ചിരി

കേൾക്കണമന്നു നീ പകർന്ന

ശോകം ശമിക്കണമെങ്കിൽ.

എന്റെ കാമിനീ.....

നിന്നെ കാമിച്ച്,

എന്റെ ആയുസ്സൊടുങ്ങും മുൻപ്

നിന്റെ ഉള്ളമൊന്നു തുറന്നു തരിക.

നീ എന്തേ പിടിതരാതലയുന്നു.?

എന്റെ പ്രണയമെന്തേ ഗൗനിക്കുന്നില്ല..?

നിന്റെ മൗനം,

നിന്റെ ചിണുക്കം,

നിന്റെ രൗദ്രം,

നിന്റെ ലാസ്യം,

എല്ലാം എന്റെ ഹരം.

എങ്കിലുമെന്റെ മഴപ്പെണ്ണേ...

നീയെന്റെ കന്യക തന്നെ.